وحید یامین پور کیست؟

وحید یامین پور، مجری برنامه «رو به فردا» است که قرار است از این هفته با نام «دیروز،امروز،فردا» دوباره از سر گرفته شود. یامین پور فارغ‌التحصیل دانشگاه امام صادق و دانشجوی دکترای حقوق دانشگاه آزاد اسلامی است. او برای مدت کوتاهی در زمان مسئولیت «شهرام گیل آبادی»، مدیر گروه جوان و اندیشه رادیو بود اما به دلیل اختلاف دیدگاههایش با گیل آبادی درگیر و از رادیو اخراج شد. در همان زمان دوستان وی در رادیو در اعتراض به این اخراج با درج مطالبی تیغ انتقادات خود را به سمت عزت الله ضرغامی رئیس سازمان صدا وسیما نشانه رفتند.

یامین پور  جزو حلقه مشاوران پورمحمدی وزیر سابق کشور و از نویسندگان رجانیوز یکی از سایت‌های اصلی حامی دولت است.وی به واسطه همکاری با مرکز بررسی‌های استراتژیک نهاد ریاست جمهوری و ارتباط با همکلاسی امام صادقی خود یعنی «روح الله احمدزاده کرمانی» (رئیس سابق دانشکده خبر) توانست معاونت پژوهشی دانشکده خبر را در دست بگیرد.

انتشار مطلبی جنجالی درباره روزنامه‌نگاری توسط یامین پور در وبلاگ شخصی خود اعتراض دانشجویان و روزنامه نگاران را به همراه داشت. وی در این مطلب با عنوان «چیزی شبیه عنتر صادق چوبک خودمان» روزنامه را علوفه حیوان مدرن خواند و نوشت: «تصویر دنیای بی‌روزنامه بسیار شعف انگیزتر از تصور دنیای بدون اتم است. اتم عارضه حیوان مدرن است ولی روزنامه گویا ادامه وجود حیوانی او است. روزنامه‌ها هرچه حرفه‌ای باشند حیوانی‌ترند‌. اغلب روزنامه‌ها چیزی شبیه علوفه‌های طویله هستند برای حیوانات مدرنی که به چرخ آسیاب تاریخ بشریت‌اند».

به واسطه اعتراضات گسترده دانشجویان و جمع آوری تومارهایی جهت اخراج یامین پور از دانشکده،وی پس از دو سال حضور در این دانشکده از این مجموعه جدا شده و به اداره کل فرهنگی و اجتماعی وزارت کشور رفت.

از جمله موارد دیگر زمان تدریس وی در دانشکده خبر می توان اشاره به اخراج شهرام گیل آبادی از دانشکده خبر در زمان معاونت پژوهشی یامین پور کرد. درآن زمان شایعاتی در خصوص این اخراج و نقش یامین پور در آن، جهت تصفیه حساب با مدیر سابق خود در رادیو بر زبان ها افتاد.

یامین پور که پیش از انتخابات برنامه ای را با عنوان «ایران88»  برگزار می کرد،طی مطالب مختلفی که از وی در سایت های گوناگون منتشر شده است، از حامیان محمود احمدی نژاد و منتقدان میر حسین موسوی محسوب می شود. وی پس از انتخابات نیز طی مطالب گوناگونی به انتقاد و گاه استهزا معترضان پرداخته است. دو نمونه از این مطالب را اینجا و اینجا بخوانید.

حال انتخاب چنین مجری ای با چنین سابقه ای که مبتنی بر جهت گیری آشکار سیاسی وی است، برای برنامه ای که قرار بوده بی طرفانه و به صورت مناظره برگزار شود، اندکی شبهه انگیز است.

این امر در حالی صورت می گیرد که بنا بر سنت برگزاری مناظرات سیاسی در کشورهای گوناگون، این سبک برنامه ها بایست با حضور جناح های فکری مختلف و در شرایطی برابر با اجرای فردی بی طرف برگزار شود تا نتیجه گیری و قضاوت بینندگان در شرایطی سالم از  لحاظ اخلاقی صورت گیرد.

تاریخچه مناظره های تلویزیونی در جهان

اولین تجربه جهانی، مناظره تلویزیونی ریچارد نیکسون، نامزد حزب جمهوریخواه آمریکا با جان اف کندی، نامزد حزب دموکرات در انتخابات سال 1960بود. دو رقیب انتخاباتی شب قبل مطابق نظرسنجی گالوپ شانه به شانه بودند و در برخی از موارد ریچارد نیکسون پیروز می نمود. اما بعد از مناظره، نظرسنجی ها نشان می داد مردم آمریکا با اختلاف ده امتیاز کندی را برگزید.

مارشال مک لوهان، استاد کانادائی علم رسانه ها و نویسنده آینه های جیبی که از وی به عنوان بزرگ ترین کارشناس این رشته یاد می شود و کتاب ها و جزوات درسی وی هنوز اعتباری جهانی دارد، در تقطیع صحنه های مناظره تلویزیونی کندی و نیکسون از حرکات دست و صورت کندی، تخته تیره رنگی که پشت وی قرار داشت، و تواضع و متانتی که در گفتار وی بود به عنوان عوامل اصلی جلب رای موافق مردم به عنوان نکته های تاثیر گذار سخن رانده است.

بنا به توضیح مک لوهان، سناتور جان کندی متعلق به دوران تلویزیون (رسانه سرد) بود و نیکسون برای رسانه گرم (رادیو) ساخته شده بود، با پختگی صدا و طمانیته و حضور ذهن و تجربه اش. سناتور کندی در تلویزیون تصویر مرد جوان باهوشی را نشان داد که به دقت گوش می داد، با حرکات سر این گوش دادن را موکد می کرد، پیام می داد در حالی که نیکسون که به پشتوانه هشت سال حضورش در کاخ سفید و در نقش معاون ژنرال آیزنهاور احتمال نمی داد بازنده شود، دلیلی نمی دید که وقتی رقیب سخن می گفت، گوش بدهد و برعکس با لبخندی که رنگی از استهزا داشت، از گوشه چشم به او می نگریست. گویا در صحبت های وی چیزی برای شنیدن پیدا نمی کند.

بعد از اثر غیرقابل پیش بینی نخستین مناظره تلویزیونی بر رای مردم آمریکا، این برنامه جزء همیشگی و جدانشدنی انتخابات در آمریکا شد و بعد از دوازده سال کشورهای اروپائی هم آن را وارد سیستم های دموکراسی خود کردند. پیش از این نزدیک چهل سال بود که مناظره های رادیوئی در آمریکا و اروپا معمول شده بود.

دی پرس – نداعبداللهی:  بنا بر مطلبی که در وبلاگ مجری برنامه «دیروز،امروز،فردا» یا همان برنامه «رو به فردا» سابق آمده، گویا قرار است دور جدید این برنامه از همین هفته و با حضور حسن عباسی از سر گرفته شود.

وحید یامین پور مجری این برنامه در این مطلب آورده : «سری جدید برنامه «دیروز، امروز، فردا» به لطف خدا و تأییدات حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه) از فردا یکشنبه آغاز خواهد شد. با این برنامه جدید سعی می‌کنیم تمام مناسبت‌های مهم تقویم سیاسی و فرهنگی را پوشش دهیم، به علاوه رخدادهای مهمی که به نبض جامعه تبدیل شده است. این برنامه چیزی بیش از برنامه «رو به فردا» است ولی اهداف آن برنامه را هم پوشش خواهد داد. برخی از برنامه‌ها به‌صورت مناظره‌های سیاسی یا فرهنگی خواهد بود، برخی با یک میهمان و برخی هم با بیش از 2 میهمان. برنامه به‌طور روتین پنجشنبه‌ها بعد از خبر ساعت ۲۲ پخش خواهد شد و گاهی هم به فراخور موضوعات روز، در روزهای یکشنبه یا سه‌شنبه پخش می‌شود. برای این هفته با برخی چهره‌های علمی و سیاسی هماهنگی کرده‌ایم. حسن عباسی میهمان یکی از برنامه‌های نخست ما خواهد بود.»    میهمان این هفته این برنامه حسن عباسی  از چهره های جنجالی است که سخنرانیهای چند ساله اخیر وی، هر بار بحث ها و حرف و حدیث های فراوانی را به همراه داشته است.

به دنبال همین سخنرانی های جنجالی،عباسی در ۱۶ خرداد۱۳۸۸در پی سخنرانی در دانشکدهٔ فنی دانشگاه تهران با عنوان «۲۰ سال خامنه‌ایسم و جمهوری دهم» و مصاحبه با روزنامه وطن امروزدر تاریخ ۳ خرداد۱۳۸۸با عنوان «چرا می‌خواهند احمدی نژاد نباشد» و سخنرانی در تالار سید الشهدا تهران با عنوان «مهندسی افکار عمومی» بنا به شکایت دفتر اکبر هاشمی رفسنجانی و حسن روحانی مدتی بازداشت شد.

مناظره یا مفاهمه؟

پس از اجرای جنجالی مناظرات تلویزیونی کاندیدای ریاست جمهورری و حوادث پیش آمده پس از انتخابات، مدیران سازمان صدا وسیما بر آن شدند که برای رفع اختلافات، روند اجرای مناظره ها را در یک برنامه تلویزیونی از سر بگیرند و اینبار حوادث پس از انتخابات را با حضور طرفین درگیر به بحث بگذارند.  این برنامه که در ابتدا «رو به فردا» نام داشت، بنابر اظهارات مدیران صدا وسیما قرار بود تا درگیری های خیابانی را به مناظرات تلویزیونی منتقل کند و با مطرح کردن موضوعات و شبهات قضاوت را بر عهده مردم بگذارد،هدفی که با گذشت دور اول این برنامه چندان محقق نشد.

اینکه چرا این برنامه نتوانست در تبیین و بررسی حوادث پس از انتخابات چندان موفق عمل کند به چندین عامل باز می گردد. اولین موردی که در این برنامه ها مشهود بود لنگ بودن یک پای مناظره و حضور کمرنگ چهره های اصلاح طلب در این برنامه بود.   از سویی ساختار نابرابر و جهت گیری آشکاری که از سوی دست اندرکاران این برنامه در هدایت مناظره ها وجود داشت،سبب بی میلی اصلاح طلبان به حضور در این برنامه می گشت و از سوی دیگر  بازداشت بودن شماری از شخصیتهای اصلاح طلب سبب ساز حضور کمرنگ اصلاح طلبان و معترضان در این مناظره ها بود. همچنین محدودیت های اصلاح طلبان جهت اظهار نظر و پیامدهای ناگواری که در شرایط آن زمان ممکن بود، برای هر یک از شرکت کنندگان معترض به شرایط انتخابات در این مناظره پیش آید،  از جمله عوامل دیگری بود که به یک طرفه تر شدن این برنامه دامن می زد.

این امر تا انجا پیش رفت که شاید به یقیین تنها دو برنامه از سلسله برنامه های «رو به فردا» را بتوان با عنوان مناظره نامید. در این دو برنامه مصطفی کواکبیان نماینده عضو فراکسیون اقلیت در برابر حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه کیهان و جواد اطاعت استاد دانشگاه و عضو حزب اعتماد ملی در برابر علیرضا زاکانی نماینده اصولگرای مجلس قرار داشتند. فارغ از این دو برنامه_ که هر چند در این دو برنامه نیز برخی اظهار نظرات مجری در جهت دفاع از سخنان شریعتمداری و زاکانی ساختار مناظره را با چالش مواجه می کرد _ سایر برنامه های پخش شده از این مجموعه یا با حضور یکی از افراد متعلق به جناح اصولگرا و یا با حضور دو تن از اعضای این جناح برگزار شد.

روند اجرای این برنامه به استثنا دو موردی که نام بردیم، از دو حالت خارج نبود. یا مانند برنامه ای که با حضور علا الدین بروجردی و روح الله حسینیان دو عضو اصولگرای مجلس برگزار شد، به محفلی برای گپ و گفت اعضای شرکت کننده در این به اصطلاح مناظره تبدیل شد و یا مانند برنامه ای که مهدی کوچک زاده دیگر عضو اصولگرای مجلس در آن حضور داشت، مجری خود در نقش همیار گفتگو حاضر شده و با تایید سخنان مهمان برنامه، سوالات خود را از وی می پرسید.

وحید یامین پور کیست؟

وحید یامین پور، مجری برنامه «رو به فردا» است که قرار است از این هفته با نام «دیروز،امروز،فردا» دوباره از سر گرفته شود. یامین پور فارغ‌التحصیل دانشگاه امام صادق و دانشجوی دکترای حقوق دانشگاه آزاد اسلامی است. او برای مدت کوتاهی در زمان مسئولیت «شهرام گیل آبادی»، مدیر گروه جوان و اندیشه رادیو بود اما به دلیل اختلاف دیدگاههایش با گیل آبادی درگیر و از رادیو اخراج شد. در همان زمان دوستان وی در رادیو در اعتراض به این اخراج با درج مطالبی تیغ انتقادات خود را به سمت عزت الله ضرغامی رئیس سازمان صدا وسیما نشانه رفتند.

یامین پور  جزو حلقه مشاوران پورمحمدی وزیر سابق کشور و از نویسندگان رجانیوز یکی از سایت‌های اصلی حامی دولت است.وی به واسطه همکاری با مرکز بررسی‌های استراتژیک نهاد ریاست جمهوری و ارتباط با همکلاسی امام صادقی خود یعنی «روح الله احمدزاده کرمانی» (رئیس سابق دانشکده خبر) توانست معاونت پژوهشی دانشکده خبر را در دست بگیرد.

انتشار مطلبی جنجالی درباره روزنامه‌نگاری توسط یامین پور در وبلاگ شخصی خود اعتراض دانشجویان و روزنامه نگاران را به همراه داشت. وی در این مطلب با عنوان «چیزی شبیه عنتر صادق چوبک خودمان» روزنامه را علوفه حیوان مدرن خواند و نوشت: «تصویر دنیای بی‌روزنامه بسیار شعف انگیزتر از تصور دنیای بدون اتم است. اتم عارضه حیوان مدرن است ولی روزنامه گویا ادامه وجود حیوانی او است. روزنامه‌ها هرچه حرفه‌ای باشند حیوانی‌ترند‌. اغلب روزنامه‌ها چیزی شبیه علوفه‌های طویله هستند برای حیوانات مدرنی که به چرخ آسیاب تاریخ بشریت‌اند».

به واسطه اعتراضات گسترده دانشجویان و جمع آوری تومارهایی جهت اخراج یامین پور از دانشکده،وی پس از دو سال حضور در این دانشکده از این مجموعه جدا شده و به اداره کل فرهنگی و اجتماعی وزارت کشور رفت.

از جمله موارد دیگر زمان تدریس وی در دانشکده خبر می توان اشاره به اخراج شهرام گیل آبادی از دانشکده خبر در زمان معاونت پژوهشی یامین پور کرد. درآن زمان شایعاتی در خصوص این اخراج و نقش یامین پور در آن، جهت تصفیه حساب با مدیر سابق خود در رادیو بر زبان ها افتاد.

یامین پور که پیش از انتخابات برنامه ای را با عنوان «ایران88»  برگزار می کرد،طی مطالب مختلفی که از وی در سایت های گوناگون منتشر شده است، از حامیان محمود احمدی نژاد و منتقدان میر حسین موسوی محسوب می شود. وی پس از انتخابات نیز طی مطالب گوناگونی به انتقاد و گاه استهزا معترضان پرداخته است. دو نمونه از این مطالب را اینجا و اینجا بخوانید.

حال انتخاب چنین مجری ای با چنین سابقه ای که مبتنی بر جهت گیری آشکار سیاسی وی است، برای برنامه ای که قرار بوده بی طرفانه و به صورت مناظره برگزار شود، اندکی شبهه انگیز است.

این امر در حالی صورت می گیرد که بنا بر سنت برگزاری مناظرات سیاسی در کشورهای گوناگون، این سبک برنامه ها بایست با حضور جناح های فکری مختلف و در شرایطی برابر با اجرای فردی بی طرف برگزار شود تا نتیجه گیری و قضاوت بینندگان در شرایطی سالم از  لحاظ اخلاقی صورت گیرد.

تاریخچه مناظره های تلویزیونی در جهان

اولین تجربه جهانی، مناظره تلویزیونی ریچارد نیکسون، نامزد حزب جمهوریخواه آمریکا با جان اف کندی، نامزد حزب دموکرات در انتخابات سال 1960بود. دو رقیب انتخاباتی شب قبل مطابق نظرسنجی گالوپ شانه به شانه بودند و در برخی از موارد ریچارد نیکسون پیروز می نمود. اما بعد از مناظره، نظرسنجی ها نشان می داد مردم آمریکا با اختلاف ده امتیاز کندی را برگزید.

مارشال مک لوهان، استاد کانادائی علم رسانه ها و نویسنده آینه های جیبی که از وی به عنوان بزرگ ترین کارشناس این رشته یاد می شود و کتاب ها و جزوات درسی وی هنوز اعتباری جهانی دارد، در تقطیع صحنه های مناظره تلویزیونی کندی و نیکسون از حرکات دست و صورت کندی، تخته تیره رنگی که پشت وی قرار داشت، و تواضع و متانتی که در گفتار وی بود به عنوان عوامل اصلی جلب رای موافق مردم به عنوان نکته های تاثیر گذار سخن رانده است.

بنا به توضیح مک لوهان، سناتور جان کندی متعلق به دوران تلویزیون (رسانه سرد) بود و نیکسون برای رسانه گرم (رادیو) ساخته شده بود، با پختگی صدا و طمانیته و حضور ذهن و تجربه اش. سناتور کندی در تلویزیون تصویر مرد جوان باهوشی را نشان داد که به دقت گوش می داد، با حرکات سر این گوش دادن را موکد می کرد، پیام می داد در حالی که نیکسون که به پشتوانه هشت سال حضورش در کاخ سفید و در نقش معاون ژنرال آیزنهاور احتمال نمی داد بازنده شود، دلیلی نمی دید که وقتی رقیب سخن می گفت، گوش بدهد و برعکس با لبخندی که رنگی از استهزا داشت، از گوشه چشم به او می نگریست. گویا در صحبت های وی چیزی برای شنیدن پیدا نمی کند.

بعد از اثر غیرقابل پیش بینی نخستین مناظره تلویزیونی بر رای مردم آمریکا، این برنامه جزء همیشگی و جدانشدنی انتخابات در آمریکا شد و بعد از دوازده سال کشورهای اروپائی هم آن را وارد سیستم های دموکراسی خود کردند. پیش از این نزدیک چهل سال بود که مناظره های رادیوئی در آمریکا و اروپا معمول شده بود.

مناظره های تلویزیونی در ایران بعد از انقلاب

در سالهای اولیه انقلاب مناظراتی که میان شهید بهشتی و دکتر عبدالکریم سروش و آیت الله مصباح یزدی و اعضای حزب توده مانند نورالدین کیانوری و بابک زهرایی صورت پذیرفت، هر چند از اولین نمونه های مناظره تلویزیونی در تاریخ انقلاب بود اما بیشتر مناظراتی عقیدتی محسوب می شد تا سیاسی.

در انتخابات سال 76  برای نخستین بار پس از انقلاب چهار نامزد نهایی برای احراز پست ریاست جمهوری،دور یک میز در برابر چشم تماشاگران تلویزیون قرار گرفتند. علی اکبر ناطق نوری، محمد خاتمی، علی اکبر ری شهری و رضا زواره ای شرکت کنندگان در این برنامه بودند. در این برنامه که بیشتر شبیه به میزگرد بود یا مناظره،هر یک از کاندیدا به صورت رسمی مواضع خود در برابر موضوعات گوناگون را بیان کردند، بدون انکه مناظره یا بحثی به صورت جدی میان انها درگیرد.

شروع رسمی برگزاری مناظرات میان کاندیدای ریاست جمهوری در تاریخ انقلاب اسلامی، انتخابات ریاست جمهوری دهم بود که طی ان و بر اساس یک زمان بندی مشخص هر یک از کاندیدا در هر مناظره در برابر یکی از 3 رقیب خود قرار گرفت و به دفاع از دیدگاههای خود پرداخت.

هر چند که میر حسین موسوی،مهدی کروبی و محسن رضایی 3 رقیب محمود احمدی نژاد در آن زمان هم به شرایط نابرابر مناظرات و عملکرد جانبدارانه صدا و سیما اعتراضاتی داشتند، اما برگزاری این مناظره ها  به هر چه داغتر شدن فضای انتخابات کمک شایانی کرد. در راستای همین مناظرات بود که مهمترین مناظره تاریخ انقلاب اسلامی یعنی مناظره میان محمود احمدی نژاد و میر حسین موسوی برگزار شد،مناظره ای که تبعات و پیامدهای آن تا امروز نیز قابل مشاهده است.